Het is weekend dus mijn wekker staat niet. Ik word gewekt door een intense knuffel van mijn man. "Wat lief", denk ik. Maar de knuffel duurt nogal lang en ik voel een spanning. "Moemoe Hal is vannacht overleden", fluistert hij in mijn oor. Zijn grootmoeder was 90 jaar, woonde nog in haar eigen huis en was kerngezond. Een hartaanval bleek achteraf.
De week die erop volgde, was intens. Wanneer ik maandagmorgen 7u met mijn buddy's van de MasterMind ochtendgroep via Zoom afspreek, zetten we onze context voor de week. Die van mij is duidelijk: ik ben rouwbegeleider. Ik ondersteun mijn man emotioneel met het verlies van zijn grootmoeder en het grootste deel van de tijd ondersteun ik mijn schoonmoeder administratief. Onvoorstelbaar hoeveel er bij een overlijden komt kijken. We rijden van de begrafenondernemer naar de bloemist, we bussen de rouwkaarten, kiezen muziek en schrijven teksten voor de mis, en nog veel meer. De COVID-19 toestanden maken het niet makkelijker... maximum 35 man in de kerk. Dus wie nodigen we uit? En wie niet? En hoe zit dat met het uitdelen van de gebedsprentjes tijdens de uitvaart...? Uiteindelijk gaan ze mee bij de rouwkaarten in de enveloppe.
Het was een mooie uitvaart. Emotioneel, maar tegelijk was iedereen het erover eens: na 90 jaar in je eigen huis onverwacht mogen sterven zonder een lijdensweg, daar wil je voor tekenen. Een uitgebreide koffietafel mag nog niet, dus we bespreken dit met de familie alleen verder met een pistolet bij zijn ouders thuis. Samen herinneringen ophalen en terugkijken op het leven van de overledene is een ritueel dat bij het rouwen hoort. We speculeren dat zij tevreden was over haar leven, dat ze gelukkig gestorven is. Mooi, toch?
Hoe doe je dat dan, een gelukkig leven leiden? Wanneer zal ik op mijn sterfbed kunnen zeggen: het is goed geweest? En: ik heb gedaan wat ik echt wou doen? In de coachopleidingen die ik momenteel volg werken we veel rond identiteit en missie. Het is in het boek van Stephen Covey "de 7 eigenschappen van effectief leiderschap" dat ik de meest praktische tool gevonden heb om mijn missie te beschrijven, mijn weg naar een gelukkig leven. Het is de tweede eigenschap: begin met het einde in zicht.
Als voorbereidende opdracht in het hoofdstuk schrijf je je eigen grafrede, net zoals ik die de voorbije week voor Moemoe Hal geschreven heb. Wat wil ik dat mensen over mij vertellen wanneer ik gestorven ben? Wat wil ik achterlaten? Wie wil ik geweest zijn? En hoe zit dat dan voor mijn verschillende rollen? Als moeder, als partner, als vriend, als ondernemer, als mens in de maatschappij,...?
We liggen zo vaak wakker van de "What" en de "How", dat we vergeten kijken naar de "Why". Ik geloof dat iedereen streeft naar een gelukkig leven. De manier waarop we de term 'gelukkig' invullen, verschilt wel van mens tot mens. De meeste van ons kunnen nog formuleren wat dat dan is, zo'n gelukkig leven, maar al te vaak struikelen we over de vraag 'hoe' we dat dan moeten doen. En eigenlijk is dat minder relevant. De belangrijkste vraag is: moeder, waarom leven wij? De 'Why' is mijn missie, het is mijn drijfveer, de reden van mijn bestaan. Het is het begin en tegelijk het einde.
Simon Sinek noemt het the golden circle. Start with Why. Tony Robbins heeft het over Purpose. Het geeft de juice om door te gaan en dingen te veranderen.
Een belangrijk element daarin voor mij is zelfontwikkeling, het is mijn drijfveer, zowel voor mezelf als wanneer ik anderen daarin kan ondersteunen. Ik verlies me daar helemaal in. Boeken lezen, opleiding volgen, podcasts beluisteren,... ik heb een immense honger naar persoonlijke groei, altijd al gehad. Ook nu, wanneer ik deze blog schrijf en inspiratie zoek voor de linken die ik leg of de afbeeldingen die ik toevoeg, geraak ik afgeleid door interessante artikels of filmpjes over mensen die ik inspirerend vind. Dan herinner ik mezelf eraan wat ik aan het doen was, de blog schrijven, en waarom ik dat wil doen: anderen inspireren in hun zelfontwikkeling.
Het plotse karakter van het overlijden van moemoe deed me weer even beseffen dat mijn tijd hier ooit gedaan zal zijn, en dat dat met grote waarschijnlijkheid onverwacht zal zijn. Tegelijk deed het mij de vraag stellen wat ik uit mijn leven wil halen, wie ik wil zijn en wat ik wil achterlaten. Want als ik weet waar ik wil eindigen, is het ook duidelijker waar ik kan beginnen.
Dankjewel, moemoe, rust zacht.