top of page
  • Writer's pictureAranka Pieters

Blijf in je kot, kom uit je kop

Ik had het me anders voorgesteld, mijn professionele sprong in het onbekende. Het is een proces van maanden geweest, met veel twijfelen en moodswings. Van zelfzekerheid die angst geen plaats geeft, naar vloedgolven van schrik die verlammen en de goesting volledig overspoelen. Maar ik heb geleerd hulp te vragen als ik die nodig heb en ik ben dankbaar voor alle ondersteuning tijdens dit proces, soms uit onverwachte hoek.


Dat proces heeft geleid tot waar ik vandaag sta, of beter: hang. Want ik hang midden in een vrije val... ik ben gesprongen, met een ruw idee waar ik zou landen. Maar het weer is plots veranderd en er staat een strakke wind. En nu ben ik onzeker: is die parachute wel een parachute of is het een gewone rugzak en ga ik te pletter storten?


Na 11 jaar werkzekerheid met vast contract en mooie arbeidsvoorwaarden hebben we in onderling overleg afscheid genomen van elkaar. Ik wou niet echt weg, maar ik moest mijn eigen pad volgen, en dat betekende dat ik niet kon blijven. Dus ik ben eind februari vertrokken. Rouwend om wat ik verlies en vooral wie ik achterlaat, maar tegelijk enthousiast over wat komen zou. Ik word zelfstandige.


Op 1 april start PACE, mijn eigen eenmanszaak. Het ondernemingsnummer is geactiveerd, de boekhouder gekozen. Ik heb niet veel nodig als interim leidinggevende en coach: mijn ervaring en competenties heb ik op zak, samen met mijn laptop en gsm. Nu alleen die eerste opdracht nog!



En dan komt dat woord dat ik niet meegerekend had in mijn plan: LOCKDOWN. Hoe ga ik in godsnaam die eerste opdracht vinden, laat staan uitvoeren, als ik de deur niet uit mag? Een paar dagen voor ik echt van start mag gaan, wordt mijn ondernemerschap al meteen serieus op de proef gesteld. Daar sluipt die angst er weer in.


En dan krijg ik een ingeving... terwijl ik mail naar mijn coach Joke. Ze heeft zoveel impact gehad dat ik al in beweging kom door aan haar te denken 😊 Mijn slagzin: while you’re trembling, that’s when the magic happens. En of ik beef...  Maar welke magische dingen staan ons te wachten als de hele wereld beeft? 


Ik pauzeer de angstaanjagende gedachte van mijn vrije val even en stap in de glazen lift van Elke Geraerts. Omhoog, even afstand nemen en de gebeurtenissen overzien. Een crisis doet zeer, eist slachtoffers en brengt veel angst met zich mee. Ik heb alleen professionele vraagtekens, mijn gezin en ik zijn gezond. Er zijn mensen die het écht moeilijk hebben, mijn gedachten zijn bij hen.


En tegelijk denk ik aan de kracht van crisis. Ik merk in onze huidige maatschappij een tendens naar individualisering en een snelheid die veel mensen niet kunnen volgen. De verwachtingen liggen hoog, het moet vooruitgaan en trek er uw plan mee. Paradoxaal versterkt social distancing echter de samenhorigheid. Met witte lakens uiten we gezamenlijk onze dankbaarheid voor de helden van de zorg, de wandelaars wensen elkaar meer goeiedag aan de overkant van de straat, en ik krijg dezelfde voldoening van in de wachtrij buiten bij de bakker te staan op anderhalve meter van mijn voorganger, als dat ik met de wagen aan de kant sta om een ambulance door te laten.


Online steken mensen en ondernemingen elkaar een hart onder de riem. De voorbije dagen volgde ik enkele webinars zoals de Toffe Tips van Tom (en Benjamin) van Yourcoach, “mentaal kapitaal in tijden van corona” van Elke Geraerts en “hoe blijf ik voldoende bewegen?” van Paul Van Den Bosch (Better Minds at Work ism Energy Lab). Experts in hun vakgebied die anderen gratis helpen de crisis door te komen.


In Whatsapp groepen van familie en vrienden krijg ik dagelijkse updates over hoe het met hen gaat, afgewisseld met gekke corona filmpjes of GIF’s. Heerlijk hoe humor zware dingen kan verlichten. Komende vrijdag zou ik naar de komiek Russel Howard gaan kijken. Ik vind zijn optimisme geweldig, hij combineert humor met pakkende good-news verhalen. Ik vraag me af welke interessante inzichten hij over de huidige situatie zou gebracht hebben.


Ik negeer het economische drama niet en wil de moeilijkheden die de crisis met zich meebrengt niet minimaliseren. Maar ik merk tegelijk een ongelooflijke schoonheid in hoe we massaal vertragen. De vele wandelaars en fietsers zie ik terug connectie maken met de natuur (die ons na de donkere maanden al dagenlang zonnig weer cadeau doet). Gezinnen worden herenigd door het thuiswerk en het opschorten van lessen en hobby’s buitenshuis.  De files die ons uren kosten zijn verdwenen waardoor de helden die wel de deur uit moeten sneller geraken waar ze moeten zijn. 


De crisis gaat ons immens veel kosten, maar het zal ons ook iets magisch opbrengen. We worden uitgedaagd de hectiek van ons dagelijks leven even te verlaten en te zoeken naar alternatieven. We trainen onze veerkracht en worden gedwongen te herbronnen. En dat geldt voor mij niet anders. 


Ik weet nog niet waar ik in mijn vrije val ga landen. En dat is angstaanjagend... maar laat ik ondertussen ook maar genieten van het uitzicht, ik ben hier nu toch.



144 views0 comments

Recent Posts

See All
bottom of page