Toen de COVID-19 crisis in maart toesloeg, moest mijn man vijf dagen eerder dan gepland terugkomen uit Firenze. Hij had daar zes maanden gewerkt voor zijn doctoraat. In alle opzichten een spannend verhaal om te vertellen! Mensen die weten dat we twee kinderen hebben, vragen dan: "Amai, dat was moeilijk zeker? Een half jaar alleen voor de kinderen zorgen..." In het begin stond ik met mijn mond vol tanden, ik wist niet goed wat zeggen. "Ah ja, nee..., ik heb ook een lief, wij wonen met drie samen, dus ik stond er helemaal niet alleen voor". Dat drop je niet zomaar even in het midden van een conversatie. Het geeft een heel andere wending aan het gesprek waar je in zat.
Polyamorie noemen ze dat, met meer dan één persoon een romantische relatie delen. Twee jaar geleden kende ik dat woord niet. Nu is het mijn nieuwe normaal. Toch aarzel ik om erover te spreken met onbekenden, omdat erover zwijgen soms makkelijker is. Gert en ik waren er helemaal niet naar op zoek. Hij wist al van mijn biseksualiteit nog voor we samen waren. Ik heb nochtans nooit een relatie met een vrouw gehad. Wanneer ik nu terugkijk op mijn jeugd lijkt dat vreemd. Ik heb altijd geweten dat ik biseksueel was, hoewel dat pas tijdens mijn universitaire studies een beetje aan de oppervlakte kwam. Soms was er wel een neiging om dat te ontdekken, maar meestal werd ik terug meegezogen in de dagelijkse realiteit. Ik had een relatie (met een jongen), moest werken of studeren, ging uit met mijn vrienden,... het kwam er precies gewoon niet van om daar verder over na te denken, of iets uit te proberen. En dat was OK.
Life went on: vaste job, huis kopen, trouwen, kindjes, het perfecte plaatje. Tot een kleine twee jaar geleden iets gebeurde wat niemand zag komen. Gert en Elke waren al drie jaar collega's, ik ontmoette haar voor de eerste keer. Of toch echt voor de eerste keer, want we hadden elkaar al wel gezien op events van hun werk, maar het was niet blijven hangen. De avond verliep volgens een script waar iedereen wel min of meer vertrouwd mee is: feestje, beetje drinken, dansen, nog een beetje drinken, praten en lachen, nog wat drinken, nog wat dansen, flirten, en uiteindelijk beland je met iemand in bed. Met dat verschil dat we met drie in plaats van met twee waren...
De vonken spatten er meteen af, in alle richtingen, tussen ons alle drie. De eerste twee maanden die daar op volgden waren verwarrend, verrassend, spannend, emotioneel, onbekend, vermoeiend en plezierig. Hoe zeg je tegen de persoon waar je meer dan 10 jaar gelukkig mee samen bent dat je verliefd bent op iemand anders? En hoe reageer je als je dat van je partner te horen krijgt, ook al worstel je zelf met gelijkaardige gevoelens? Ziet mijn partner mij nog even graag? Of zijn er meer gevoelens voor die nieuwe persoon? Hoe stap je binnen in het leven van een getrouwd koppel met kinderen? Hoe kan ik 2 mensen tegelijk graag zien? En in ons geval: hoe kunnen 3 mensen elkaar tegelijk graag zien?
Veel vragen, heel veel vragen. En geen (on)geschreven regels en richtlijnen, zoals bij een monogaam koppel. Het kader maken we zelf. Dat is leuk en spannend, maar soms ook zenuwslopend geweest. De relatie van Gert en mij was al op de proef gesteld geweest door onze 2 kleine (b)engeltjes (elke ouder snapt wat ik bedoel) en ik ben dankbaar voor de sterke relatie die we hebben, want Elke bracht een ongekende test met zich mee. We hebben die met drie doorstaan.
Veel vragen leidt tot veel praten. De eerste maanden heeft dat ons uren en uren gekost. Per twee (hij en ik, hij en zij, zij en ik) en met drie. Moeilijke conversaties, die veel kwetsbaarheid vragen, van alle partijen. Zelfreflectie, tot het diepst van mijn kern. Wie ben ik en wat wil ik nu eigenlijk? Onze sterkte is dat we dat alle drie kunnen. De voorbije twee jaar zijn we daar nog sterker in geworden. Communicatie gebeurt aan twee kanten: begrijpen en begrepen worden. Met drie mensen wordt dat alleen maar complexer. Een hele batterij aan emotionele verdedigingsmechanismen die de boel beladen maakt dat echt niet makkelijker. Nog steeds niet. Het is pas door de bewustwording van de emoties die er spelen dat je door die verdediging kan werken en zo tot de kwetsbare kern kan komen. Daar ontstaat de verbinding. Dat vraagt moed en eerlijkheid. Dat geldt voor elke relatie, niet alleen die van ons.
Ondertussen zijn we de hevige storm van het begin voorbij. Voor ons is dit normaal. We plukken de vruchten van het schaalvoordeel: drie man om de was en de plas te doen. Een luxe! Maar zoals iedere relatie is het ook werken. Jaloezie is soms aanwezig, and she's a real bitch. Je krijgt ze alleen klein door te onderzoeken wat je behoeften zijn en te durven vragen wat je nodig hebt. Daar heb je die kwetsbaarheid weer... die is lastig, en tegelijk laat die mij ook zijn wie ik echt ben. Zonder het masker, zonder verwachtingen, gewoon mijn pure ik. Voor mij is het dat meer dan waard.
Authentieke Aranka, toch binnen de 4 muren van mijn thuis. Vanaf ik de deur uit ga voel ik de neiging om dat masker weer op te zetten, om aan verwachtingen te voldoen. Ik was vastberaden toen we de eerste keer met drie op café gingen met onze vrienden. "Te nemen of te laten! Als ze ons lief er niet bij willen, dan is dat hun probleem!" En nog meer van die borstklopperij. Tegelijk was het met een klein hartje, ik kon de repercussies moeilijk inschatten. Ik had mij erop voorbereid dat ik vrienden zou verliezen, dat mensen mij anders zouden behandelen, dat ik vieze blikken zou krijgen. Wij wonen in een klein dorp, waar iedereen iedereen kent. Tot mijn grote verbazing gebeurde dat niet. We kregen veel vragen, mensen reageerden verbaasd en nieuwsgierig, soms bezorgd, maar niet negatief. Ondertussen zijn ook zij onze situatie al wat gewoon.
En toch... ik betrapte mezelf deze week opnieuw. Ik was in gesprek met een nieuwe collega over het openbaar vervoer, random onderwerp. Ik refereerde naar een gesprek dat ik diezelfde ochtend met mijn beide partners had. In plaats van meteen te spreken over "mijn partners" had ik in één seconde een reeks van bedenkingen die door mijn hoofd raasden: "wil ik dat nu ter sprake brengen? Kans bestaat dat ze erop doorvraagt en dan moet ik dat weer uitleggen. Niet dat ik het niet wil uitleggen, maar we zijn nu hier over bezig. Is dat geen aandachttrekkerij? Het is wel eerlijk, het is mijn situatie, ik wil het niet wegsteken. Ik heb het wel gezegd op mijn sollicitatiegesprek, misschien is het al de ronde gegaan en weet deze collega dat al. Maar als zij het nog niet weet, gaan we daar dan nu tijd in steken?..." Veel informatie om te verwerken in één seconde. Ik maakte het mezelf gemakkelijk en zei "mijn man" in plaats van "mijn partners". Na het gesprek had ik er spijt van. Het lijkt alsof ik mijn lief wegsteek, dat ik een deel van mezelf wegsteek. Omdat dat gemakkelijker is.
Waar doen we dat nog? Als we gevraagd worden hoe het met ons gaat. "Goed, en met jou?". "Goed". En we gaan verder... zonder verbinding, zonder écht onszelf te zijn, geen kwetsbaarheid, geen eerlijkheid, geen ware communicatie. Omdat dat gemakkelijker is. Het zal mij nog even kosten om die ingewortelde reflex af te leren, maar ik neem mij alvast voor daar niet meer aan mee te doen.
Stay awkward, brave and kind.
~Brené Brown
