"Het pad ontvouwt zich terwijl je het bewandelt". Ik hoorde het voor het eerst van mijn coach Joke een paar jaar geleden. Daarna las ik het op een kaartje bij Yourcoach. Het is blijven hangen. Gaandeweg de jaren blijkt het meer en meer de waarheid te zijn. Tegelijkertijd is er iets als mijn eigen pad. Een soort van uitgestippeld pad, wie ik ben en wat ik hier kom doen. Ik voel het wanneer ik erop zit, maar het is niet tastbaar. Ik merk het niet wanneer ik een beetje afwijk. Tot ik tot de conclusie kom dat ik er niet meer op zit en ergens anders was.
De eerste lockdown van 2020 ben ik goed door gekomen. Te weinig werk, maar des te meer connectie met mijn gezin. Ik keek uit naar de start van mijn opdracht bij KdG en vanaf november kwam er een eerste opdracht bij als zelfstandige: vaardigheidscoach bij het contactcenter CallExcell. De opdrachten zouden even dubbel lopen, maar ik had er zin in. Gas geven, dat kan ik goed. Het traject met mijn ochtendroutinegroep kwam ten einde, en ik nam me voor het op eigen houtje verder te zetten. Dat werkte goed. "Ben je gelukkig?" vroeg mijn lief. "Ja!". Ik meende het, ik voelde het. Ik liep op wolken. Icarus die kon vliegen, hoogmoed voor de val.
Achteraf gezien heb ik de eerste symptomen genegeerd. I can do this, dacht ik. Beetje bij beetje liet ik mijn ochtendroutine los. Werk werd weer geprioriteerd. Minder tijd om te sporten, meer tijd achter de laptop. Lockdown 2 was begonnen dus zowel het lesgeven als het coachen gebeurt online. Handig, geen verplaatsingstijd! Maar ook geen fysiek contact. Focus op de lange termijn ruilde ik meer en meer om voor focus op de korte termijn. Mediteren doe ik morgen wel. Ik ben te moe om mijn loopschoenen aan te trekken. Geen tijd voor zelfzorg, deze mails moeten eerst buiten.
Geen goede voornemens voor het nieuwe jaar, tunnelvisie. Geen tijd voor mijn gezin, om gezond te eten, te bewegen, tot rust te komen. Geen aandacht voor het pad dat zich zou ontvouwen terwijl ik het bewandel. Ik wandelde niet meer, ik liep, met mijn ogen dicht. Meer en meer gedeconnecteerd van de weinige, maar belangrijkste mensen rondom mij. "Los vant paadje" zoals ze hier zeggen. Geen ontlading, want ik mag niet buiten. Niet op café of restaurant met de vrienden, geen dagje Efteling met mijn gezin, alleen maar die laptop. Voor ik het wist zat ik in mijn hoofd op een herkenbare plaats. Oude gedachten speelden opnieuw, oude pijn kwam terug boven. Geklasseerde verhalen kwamen overtuigend terug op de voorgrond. Meer en meer sloot ik me af, sloot ik me op in mijn hoofd. Gedeconnecteerd van mijn partners, met een masker in connectie met anderen. "Alles is OK". Sure.
Ik zag de efforts die mijn partners deden om me terug te halen niet. Tot het ontplofte... Ik ging niet alleen over mijn eigen grenzen, maar ook die van hen. Shit, I fucked up, I seriously fucked up. Back to reality, oh there goes gravity (een klein geschenkje van deze lastige periode: ik pikte Eminem terug op). Net als Icarus stortte ik neer, mijn vleugels bleken niet stevig genoeg. Ik kwam te dicht bij de zon.
Dat golfde nog enkele weken. Mijn val had thuis serieus wat stof doen opwaaien. Ik voelde de pijn, maar kon nog niet helder zien en denken. In en uit voeling gaan (MC Ball). Tot het stof ging liggen en de ravage zichtbaar werd. Deconnectie. In de eerste plaats met mezelf. Dju toch, Pieters! Had je dat nu niet geleerd? Zelfzorg en dankbaarheid losgelaten. Connecteren met anderen begint bij connectie met jezelf.
Als loopbaancoach bij Better Minds ken ik als geen ander het belang ervan. Loopbaancoaching gaat verder dan je werk. Het gaat over wie je bent, wie je wil zijn en wat je in de wereld zet. Het is een proces, ook voor een loopbaancoach. Ook die geraakt de weg wel eens kwijt. Maar het grote voordeel is dat ik de tools ken om er terug op te geraken. Start with why (Simon Sinek).
We keken dit weekend naar De Kemping. Prachtig, hoe authentieke Tijs Vanneste in connectie met anderen een fantastisch project uit de grond stampt. Ik voelde me gemotiveerd en geïnspireerd. Ik zoek nog een beetje mijn authentieke stem en wat die voor de wereld kan betekenen. Maar ik voel ze. Het was even mistig op mijn pad, maar er is weer een stuk ontvouwd. Niet door blind te lopen, maar mindful te wandelen. Ik ben terug van weggeweest.
Loving ourselves through the process of owning our story is the bravest thing we'll ever do.
- Brené Brown